عاشق زیست شناسی : عشق به حیوانات در هفت سالگی تا دریافت جایزه نوبل پزشکی

بویتلر در ابتدای زندگی

بروس آلن بویتلر ایمنولوژیست و پزشک آمریکایی در شیکاگو به دنیا آمد. پدرش به همراه والدینش از آلمان تحت تسلط نازی ها به آمریکا فرار کرده بود. مادرش نویسنده، متولد آمریکا و از مهاجرین اکراینی بود. دو نفر از سه خواهر و برادر بویتلر نیز  پزشک بودند. بویتلر در اوایل سن هفت سالگی به یاد می آورد که چگونه مسیر شغلی خود را انتخاب کرده است: “علاقه من به زیست شناسی از شیفتگی و علاقه  عمیق من طبیعت، خصوصا  حیوانات نشات میگیرد”.
وقتی بویتلر 14 ساله بود، در آزمایشگاه پدرش در مرکز پزشکی شهر امید در کاليفرنيا شروع به کار نمود. در این ازمایشگاه بودکه او خالص سازی پروتئین ها و و تعیین ویژگی انزیم های گلبول هاق قرمز را فرا گرفت.

بویتلر در دانشگاه

بویتلر در 18 سالگی توانست در رشته ی بیولوژی در مقطع لیسانس  از دانشگاه کالیفرنیا فارغ التحصیل گردد. سپس او توانست مدرک پزشکی خود را از دانشگاه شیکاگو در سال 1981 کسب نماید. او به مدت یکسال دوره رزیدنتی را در گروه مغز و اعصاب مرکز پزشکی دانشگاه تگزاس سپری نمود ولی عشق نخست آلن همچنان تحقیق در زمینه بیولوژی پابرجا باقی ماند! (میگن هیچ عشقی تو دنیا عشق اول نمیشه ).
در ادامه مسیر او به دانشگاه راکفلر رفت و در آن جا پس از گذراندن دوره ی پسا دکتری خود به عنوان استاد مشغول به فعالیت گردید.سپس او به مرکز پزشکی دانشگاه تگزاس بازگشت و تا سال 2000 زمانی که به عنوان رئیس دپارتمان ژنتیک به  انستیتو تحقیقات اسکریپس پیوست به عنوان یک محقق فعالیت نمود.

جایزه نوبل

نوبل پزشکی سال 2011  به ” بویتلر” از آمریکا و “هافمن” از لوکزامبورگ به خاطر اکتشافاتی که در زمینه “ایمنی  ذاتی” انجام داده بودند و همچنین به “اشتاینمن”  از کانادا به خاطر کشف دندرتیک سل ها و نقش آن در ایمنی اکتسابی اعطا شد.(دقیقا مانند سال 2018 یه نوبل تمام ایمنولوژیکی!)

ادامه تحقیقات بویتلر

بویتلر و هافمن مطالعات فرانی را بر روی TLR ها و نقششان در ایمنی ذاتی انجام دادند. ابتدا هافمن توانست عملکرد پروتئین TOLL را در مگس سرکه شناسایی نماید، سپس بویتلر کشف کرد که TLR4 در موش به عنوان گیرنده ای برای لیپوپلی ساکارید عمل می کند.
در مجموع، تحقیقات بویتلر و هافمن به خوبی نقش محوری TLR ها در شناسایی الگوهای میکروبی مرتبط با پاتوژن ( PAMP ) ها و فعال سازی ایمنی ذاتی را به خوبی اثبات نمود. علاوه براین تحقیقات بوتلر بی نهایت به فهم و درمان بیماری های التهابی کمک نمود.
او توانست پس از جداسازی TNF موشی ویژگی های التهابی آن را بررسی نماید، در ادامه از طریق تولید پروتئین های نوترکیب سعی نمود تا TNF را مهار نماید.

تحقیقات بویتلر و پیدایش روش‌های درمانی

تحقیقات بویتلر به پیدایش روش های درمانی نوین برای بیماران مبتلا اختلالات التهابی نظیر  آرتریت روماتوئید، بیماری التهابی روده ، دیابت و سرطان کمک نمود. همچنین تحقیقاتش برروی چگونگی فعال شدن ایمنی ذاتی امروز به تولید واکسن هایی به مراتب موثرتر منتهی گردیده است.

در همین راستا بخوانید:
رالف اشتاینمن، ایمنولوژیستی که تنها سه روز پیش از اعلام خبر دریافت نوبل درگذشت.
Melvin Cohn، عاشقی در وقت اضافه

ایمونولوژی تودی
بزرگترین جامعه ایمونولوژی کشور