جنگ بین اراده و وسوسه!
جنگ بین اراده و وسوسه های ایمونولوژیک!
فردی را تصور کنید (لنفوسیت T نایو) که بعد از مدت ها کتاب خود را باز میکند تا کمی مطالعه کند. با تمرکز استارت می زند، اما رفته رفته عوامل محرک و برهم زننده تمرکز به سراغش می آیند. هزاران بهانه برای ترک خانه (غده لنفاوی) در آن لحظه وجود خواهد داشت. خرید ،یک دورهمی دوستانه، هوای بارانی، هوای آفتابی، یک قرار هیجان انگیز و…
در بیرون از خانه چه خبر است؟
خارج از خانه (خون و لنف) پر است از عوامل جذاب (S1P) بالاخره مقاومت پایان می پذیرد و فرد کتاب را بسته و با اشتیاق ترک خانه می گوید (افزایش S1PR1)! بعد از گذشت مدت زمانی عذاب وجدان و استرس رفته رفته اشتیاقی که او را از خانه به بیرون کشیده است را از بین می برد و این اشتیاق کمتر و کمتر می شود (کاهش S1PR1 )، و در عوض انگیزه بالا برای بازگشت (CCR7) را به خانه باز می گرداند. وجود یک حامی و یک فرد انگیزه دهنده (شناخت آنتی ژن) باعث می شود تا اراده فرد (CD69) برانگیخته شود واساسا به وسوسه ها حتی مجال نفس کشیدن ندهد (عدم افزایش S1PR1) و فرد بعضا روزها در خانه بماند و خود را ارتقا دهد (فعال شدن لنفوسیت های T)
- تردد لنفوسیت ها در غدد لنفاوی
البته پدران دوست داشتنی و سخت گیر (فینگلوماید) همیشه با چشمانی باز در کمین نشسته اند و با وسوسه ها با جدیت مقابله می کنند و فرد را در خانه حبث می کنند.
یک پاسخ سیستم ایمنی برای بدن چقدر هزینه داردا؟
تردد های دیوانه وار!
روزانه 25 میلیارد لنفوسیت از غدد لنفاوی عبور می‌کنند. هر لنفوسیت به طور میانگین روزانه یکبار از یک غده لنفاوی عبور میکند. لنفوسیت‌های T در غده‌های لنفاوی ساکن نیستند بلکه مانند آمیب با سرعت 12 (میکرون در دقیقه) در حرکت هستند. اما این میزان از تردد قطعا نیاز به مکانیسم هایی دقیق تنظیمی دارد که ورود و خروج لنفوسیت ها را با دقت کنترل کند.
در باره تردد سلول های لنفاوی در غدد لنفاوی بیشتر بخوانید
S1p جاذب لیپیدی است که غلظت آن در خون و لنف بر خلاف بافت ها به شدت بالا است، چرا که آنزیمی خاص آن را در بافت تخریب می کند. لنفوسیت های در حال گردش در خون به دلیل غلظت بالای S1P گیرنده های S1PR1 خود را به شدت کاهش می دهند. لنفوسیت های مبتدی که تازه وارد غده لنفاوی شده اند، بیان کمی از S1PR1 دارند. در لنفوسیت های مبتدی که موفق نشوند آنتی ژن را شناسایی کنند بعد از چند ساعت S1PR1 زیاد می شود و لنفوسیت آماده خروج می شود.
و این پایان این راه است!
لنفوسیت های مبتدی که موفق شوند آنتی ژن را شناسایی کنند برای چند روزی افزایش بیان S1PR1 در آن ها به تاخیر می افتد و نسبت به شیب غلظت S1P بی تفاوت می شوند. این کار را CD69 انجام می دهد و مانع از افزایش این رسپتور می شود. لنفوسیت ها بعد از تمام شدن فرایند اجرایی شدنشان کاهش (CD69) و در عوض با زیاد شدن S1PR1 از غده لنفاوی خارج می شود. فینگلوماید نقش CD69 را بـازی میکند و اجـازه خـروج از لنفوسیت‌هـا را می‌دهــد، و بـه SIPR1 متصل می‌شـود.
ایمونولوژی تودی؛ بزرگترین جامعه ایمونولوژی کشور
دیدگاهتان را بنویسید