سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) سلول های بنیادی بالغ هستند که از منابع مختلفی می‌توانند جداسازی شوند.

 آنها ابتدا در سال 1960 کشف شدند و توسط Friedenstein و همکاران MSCs نامگذاری شدند.

سلول های بنیادی مزانشیمی برای اولین بار از مغز استخوان موش جداسازی شدند.

اصطلاح سلول های بنیادی استرومایی بعدها توسط Owen پیشنهاد گردید. محققان پیشرو در درمان سلول های مزانشیمی به این نتیجه رسیدند که داده های متقاعد کننده برای “stemness” بودن این سلول های چسبنده به پلاستیک تفکیک نشده وجود ندارد. بنابراین، به اصطلاح سلول های استرومای مزانشیمی  نامیده می شود.

MSC ها سلول‌های بنیادی چند توان هستند که می توانند به انواع مختلف سلول‌های مزودرمی مانند استئوبلاست‌ها، آدیپوسیت‌ها و کندروبلاست‌ها تمایز یابند.

نشان داده شده است که MSC ها قادرند به دیگر سلولهای لایه زایشی مانند نورون‌ها، سلولهای بتا و هپاتوسیت‌ها تمایز یابند.

سلول های بنیادی مزانشیمی ها می‌توانند از منابع مختلف مانند بافت چربی، خون محیطی، خون بندناف، خون بند ناف که در بانک بند ناف نگهداری می شوند، بند ناف، غشای بند ناف، رگ بند ناف، ژل وارتون، جفت، دسیدوا بازالیس و رباط زرد جداسازی شوند.
آنها همچنین می‌توانند از مایع آمنیوتیک، غشای آمنیوتیک، پالپ دندانی،  پرزهای کوریونی جفت انسان، غشاهای جنینی، خون قاعدگی، شیر پستان  و ادرار  به دست آیند.
 مغز استخوان را می توان به عنوان  اولین و بیشترین منبع برای استخراج و جداسازی آن ها یادکرد.