پژوهشگران به یافته جدید عجیبی در مورد مصرف داروهای ضد درد دست یافتند.
درد یک مکانیزم عصبی التهابی است و برای ایجاد درد و تبدیل شدن آن به درد مزمن مداوم، بین سیستم اعصاب و سیستم ایمنی ارتباط وجود دارد. مطالعه جدیدی که توسط محققان دانشگاه مک گیل انجام و نتایج آن در ژورنال Science Translational Medicine منتشر شده است، مفاهیم کنونی را در مورد چگونگی درمان های درد حاد به چالش کشیده است.

یافته های این مطالعه نشان می دهد که درمان های برخی از اشکال درد حاد با داروهای ضد التهابی، ممکن است در واقع آن درد را به درد مزمن تبدیل کند!

چه چیزی باعث می شود درد حاد به یک بیماری مزمن تبدیل شود؟

در این مطالعه بیان ژن های خاص در گروهی از بیماران مبتلا به کمردرد حاد مورد بررسی قرار گرفت. مشخص شد ژن‌های التهابی وابسته به فعال‌سازی نوتروفیل‌ها در افراد با درد برطرف‌شده، تنظیم می‌شود، در حالی که تغییری در بیماران مبتلا به درد مداوم وجود ندارد.
اساساً مشخص شد در افرادی که کمتر احتمال دارد درد مزمن را تجربه کنند، هنگامی که از درد حاد رنج می بردند، واکنش التهابی ناشی از فعالیت نوتروفیل ها بیشتراست. (داروهای ضد التهابی مدت درد را طولانی‌تر کرد و اثر آن با تزریق فرآورده های خونی از بین رفت.)

این نتیجه غیرمنتظره است چراکه داروهای ضد التهابی به طور معمول برای درمان کمر درد استفاده می‌شوند و سال‌هاثابت کرده‌اند که آنها به کاهش درد کمک می‌کنند. اما این یافته‌ها نشان داد که سرکوب یک پاسخ التهابی اولیه به درد می تواند خطر ابتلا به درد مزمن را افزایش دهد. این نتایج موید مفید بودن التهاب در ایجاد درد است.

محققان آزمایشات را روی موش ها انجام دادند تا ببینند آیا این مساله واقعیت دارد یا خیر. هنگامی که موش‌های مبتلا به آسیب‌های کمری از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی معمولی استفاده کردند، علیرغم اینکه داروها در کوتاه‌مدت به‌عنوان مسکن مؤثر عمل می‌کنند، احتمال بیشتری داشت که درد طولانی‌مدت را تجربه کنند. موش‌هایی که آسیب‌های مشابهی داشتند و با سرم نمکی یا مسکن‌های دیگری درمان شده بودند، کمتر احتمال داشت علائم درد مزمن را نشان دهند.

به طور خاص، محققان سلول‌های ایمنی به نام نوتروفیل‌ها را مورد بررسی قرار دادند. آنها دریافتند که مسدود کردن مستقیم فعالیت این سلول‌ها منجر به پاسخ‌های درد در آزمایش‌های حیوانی می‌شود که 10 برابر بیشتر است در واقع نوتروفیل ها بر مراحل اولیه التهاب تسلط دارند و زمینه را برای ترمیم آسیب بافتی فراهم می کنند. التهاب بی دلیل رخ نمی دهد، و به نظر می رسد که دخالت داروها در آن خطرناک است.

در نهایت، محققان به بررسی سوابق پزشکی واقعی نیم میلیون نفر در بریتانیا پرداختند. این تحقیق به طور قابل توجهی نشان داد افرادی که داروهای ضد التهابی برای کمردرد مصرف می‌کنند و یا افرادی که استامینوفن یا داروهای ضد افسردگی مصرف می‌کنند، حدود 75 درصد بیشتر احتمال دارد که دو تا شش سال بعد درد مزمن مداوم را تجربه کنند.
محققان می‌دانند که یافته‌های آنها احتمالاً بحث‌برانگیز خواهد بود، زیرا درمان درد حاد با داروهای ضد التهابی برای دهه‌ها روش استاندارد بوده است. این تیم تحقیقاتی در انتشار مطالعه جدیدخود با چالش های زیادی مواجه بود زیرا داوران نگران پیامدهای ریشه ای یافته ها بودند.

در نهایت،آنها به بیماران به طور کامل توصیه نمی کنند که از داروهای ضد التهابی اجتناب کنند. رفع درد در واقع یک فرآیند بیولوژیکی فعال است. این یافته‌ها باید توسط کارآزمایی‌های بالینی که مستقیماً داروهای ضد التهابی را با سایر مسکن‌هایی که درد را تسکین می‌دهند، اما التهاب را مختل نمی‌کنند، مقایسه و دنبال شود.

برگردان به فارسی: لیلا حق شناس | دکترای سلولی و مولکولی

منبع: https://www.science.org/doi/10.1126/scitranslmed.abj9954

ایمونولوژی‌تودی | تعاملات بهتر، زندگی بهتر