عبور و مرور سلول های سیستم ایمنی در گره های لنفاوی، نقش مهمی در سیستم ایمنی دارد. صدها گره لنفاوی (تقریبا 450 عدد) که در سرتاسر بدن گسترده شده اند، امکان بر خورد و مواجه شدن سلول های لنفوسیت بکر با سلول های عرضه کننده ی آنتی ژن مانند دندریتیک سل ها (DCs) که از بافت های محیطی توسط لنف آورده شده اند را، فراهم می کند. این چرخش این تضمین را ایجاد می کند که جمعیت محدود لنفوسیت های اختصاصی هر آنتی ژن بتوانند احتمال برخورد با آنتی ژن اختصاصی خود را در سرتاسر بدن افزایش دهند. این راه کار موجب ایجاد یک مراقب قوی و مؤثر توسط سیستم ایمنی در برابر آنتی ژن های مهاجم مانند باکتری ها، ویروس ها، انگل ها و حتی سلول های تغییر شکل یافته و غیر طبیعی خودی می شود.

آقای James Gowans برای اولین بار تشخیص داد که لنفوسیت ها بین لنف و خون در گردش هستند و در طی فرآیند هموستاز یک تا دوبار در طول روز این کار را انجام می دهند. در دو مطالعه ی برجسته که در سال 1964 توسط Gowans و دانشجویان وی انجام شد، لنفوسیت های نشان دار شده با مواد رادیواکتیو پس از تزریق به داخل خون به سرعت و ز طریق عبور از رگ هایی به نام High endothelial venules (HEV) وارد گره لنفای می شوند. این نتایج نشان داد که رگ های HEV محلی برای مهاجرت وسیع لنفوسیت ها به گره های لنفاوی هستند.

کموکاین ها کنترل کننده ی ترددها هستند

حالا و 50 سال بعد از آن مشاهدات، ما تقریبا دید خوبی نسبت به فعل و انفعالات مولکولی این اتفاقات بدست آورده ایم. امروز مشخص شده است که تنظیم گردش سلول های B و T درون گره لنفاوی توسط کموکاین های مختلفی مانند CCL19 و CCL21 و همچنین CXCL13 تنظیم می شود. این کموکاین ها در ناحیه ی T سل ها توسط fibroblastic reticular cells (FRCs) و در ناحیه ی B سل ها توسط fiollicular dendritic cells (FDCs) تولید می شوند. یک سلول B برای اکتشاف آنتی ژن اختصاصی خود در گره لنفاوی طی می کند در حدود 24 ساعت طی می کند در حالی سلول های T که زمان تقریبا 8 تا 12 ساعت را در گره لنفاوی می مانند.

خون و عروق لنفاوی در گره لنفاوی

یکی از ویژگی های مهم ساختاری گره های لنفاوی وجود سیستم های عروقی و لنفی در آن می باشد. این سیستم ها شامل وجود رگ های HEV در نواحی پاراکورتکس و وجود سینوس ها و عروق لنفاوی در نواحیه کورتکس می باشد.

رگ های HEV:

HEV ها رگ های پس مویرگی با ساختاری متفاوت هستند که در گره های لنفاوی و سایر ارگان های لنفاوی ثانویه به جز طحال یافت می شوند. ساختار عجیب این عروق برای نخستین بار در سال 1898 توسط فردی به نام Thome مشاهده شد. او ساختار این رگ ها را این گونه توصیف کرد:  دارای سلول های اندوتلیال بزرگ و گرد که به طرف داخل لومن رگ برآمده شده اند. به دلیل وجود همین سلول های اندوتلیال بزرگ نام این رگ ها را HEV گذاشتند. مطالعات فردی به نام Von Andrian نشان داد که رگ های HEV بین سه تا 5 شاخه می شوند و با توجه به این نکته که هرچه شاخه ها جلو تر می روند ریز تر می شوند، این شاخه های متعدد در این رگ ها موجب ایجاد یک تجمع گسترده ی لنفوسیت ها در گره لنفاوی می شوند. در شرایط هموستاز و طبیعی بدن HEV ها فقط در ارگان های لنفاوی ثانویه دیده می شوند اما در صورت بروز بیماری های التهابی مزن، سرطان ها و .. این عروق می توانند در اندام های غیر لنفوئیدی نیز تشکیل شوند و این دلیل تجمع بالای لنفوسیت ها در این اندام ها موقع مواجه با ین بیماری ها می باشد.

ورود سلول های ایمنی از طریق HEVs

واکنش لنفوسیت ها با اندوتلیوم عروق HEV از طریق واکنش گیرنده های لانه گزینی لنفوسیت ها، L-selectins (CD62-L) آغاز می شود که موجب غلتیدن اولیه ی لنفوسیت ها بر روی اندوتلیوم این عروق می شود. گیرنده های L-selectin خانواده ی کلیگوپروئین شبه موسینی را شناسایی می کند که به شدت سلوفاته، موکوزیله و سیالیه شده اند.

ویژگی های ظاهری عروق HEV

به طور برجسته، بسیاری از آنتی بادی های اختصاصی برای تشخیص و توصیف عروق HEV، آنتی بادی اختصاصی برای تشخیص 6-سولفو سیالیل لوئیس X می باشد. یکی از این آنتی بادی ها MECA-79 می باشد که به سیالیل لوئیس X بر روی هسته ی O-glycan متصل ی شود. در تصویر زیر این ساختار ها را مشاهده می فرمایید.